włoszczyzna: nostalgicznie

na końcu cywilizacji, w górach położonych u podnóża jeszcze wyższych gór jest klasztor o pięknej nazwie Trisulti. Przyjechaliśmy doń w niedzielę po południu, ale bramę zamknięto nam przed nosem. Akurat w tę niedzielę bramę zamykano o 15:30.

3 dni później przyjechaliśmy przed południem. Brama była otwarta. Na niej ogłoszenie: kategoryczny zakaz fotografowania. Grzeczna, dobrze ułożona, i przestrzegająca zakazów, kilka nieśmiałych zdjęć zrobiłam zza pazuchy, stąd też ich jeszcze bardziej nieszczególny wybór i jakość.

Trisulti, wybudowane przez benedyktynów w XII wieku, przebudowano w wieku XVII i XVIII, niewiele się więc z pierwotnej zabudowy ostało. Kościół klaustrofobiczny, podzielony na sekcje (tu siedzą wtajemniczeni, za barierką niewtajemniczeni), robił nieprzyjemne wrażenie, choć-generalnie-barokowe ekscesy lubię, i uciekałam stamtąd w popłochu. Może dlatego, że zrobiłam już nielegalne zdjęcia i wyrzuty sumienia się odzywały?

Byliśmy w Trisulti sami (jeśli nie liczyć kilku wiewiórek szalejących na orzechu i krowy za płotem), było cicho, spokojnie, nastrojowo i bardzo jesiennie. W starej przyklasztornej aptece pan sprzedawał wyprodukowane w pobliskich wsiach alkohole. Próbowaliśmy amari (nie nasz klimat), streghę (genialna. Gęsta, aromatyczna. Pół litra za 5,50) i mille fiori (likier kwiatowy, o pięknym miodowym kolorze, delikatnie gorzkawo słodkawym smaku. Pół litra za 7,50). Likierów można próbować: seta kosztuje 0,70. Zakup butelki zwalnia od obowiązku płacenia za degustację. P

Do Trisulti wrócimy chociażby po to, aby uzupełnić zapasy streghi i mille fiori (pierwszą polubiła Z., drugie ukochał sobie JC).

Otwarte: 9:30-12 i 15:30-18 (w niedzielę tylko po południu, chyba że ktoś chce na mszę
Najpiękniej widać klasztor z drogi prowadzącej z Collepardo